Sieć łączności komponentu wojsk lądowych.

Ostatnie lata XX wieku oraz początek nowego stulecia stanowią okres szybkiego rozwoju technologii informacyjnych, a w siłach zbrojnych – teleinformatycznych systemów wspomagania dowodzenia
i środków przekazu informacji. Umożliwiło to rozwój i wdrożenie koncepcji działań sieciocentrycznych. Funkcjonowanie w środowisku sieciocentrycznym stwarza nowe możliwości, związane z przetwarzaniem i przechowywaniem informacji, ale powoduje także nowe trudności z organizacją sieci łączności, oraz określeniem kształtu jej struktury. Niniejsze opracowanie jest próbą określenia i uwzględnienia zmian zachodzących w teorii i praktyce tworzenia sieci łączności w procesie dowodzenia komponentem wojsk lądowych, a także określenia odpowiednich ich struktur, tak aby umożliwiły one osiągnięcie zdolności sieciocentrycznych.